Przedszkole terapeutyczne Częstochowa
Autyzm dziecięcy jest najlepiej poznanym spośród całościowych zaburzeń rozwojowych lecz rozpoznanie i zdefiniowanie jego sprawia wiele trudności lekarzom, psychologom i pedagogom. Pomimo, że badania autyzmu sięgają początku XX wieku i interesuje się nim wielu naukowców, na chwilę obecną nikt nie potrafi jednoznacznie odpowiedzieć, jakie są przyczyny jego występowania.
Badacze nie potrafią wytłumaczyć, jakie są mechanizmy powstawania zaburzeń, ani też, dlaczego i w jaki sposób autyzm utrzymuje się i ewaluuje. „Dlatego też , uważa się, że do rozwoju autyzmu, podobnie, jak wielu zaburzeń psychicznych, może dochodzić w wyniku współdziałania kilku uwarunkowań, zarówno biologicznych, jak i pozabiologicznych” (Agnieszka Słopień, 2001, s. 6) W związku z tym nie istnieje profilaktyka dla tego zaburzenia, nie istnieje też lekarstwo na autyzm. Lekarze nie potrafią stwierdzić autyzmu w wyniku badań medycznych, jest to możliwe tylko dzięki wnikliwej obserwacji dziecka i szczegółowemu wywiadowi psychologicznemu.
Ludzie z autyzmem to bardzo niejednorodna grupa diagnostyczna, którą jednak łączą zaburzone cechy z trzech obszarów funkcjonowania. Pierwszy obszar to interakcje społeczne, drugi komunikowanie się a trzeci to zachowania, aktywności i zainteresowania.
Tak też przedstawiany jest autyzm w systemach kwalifikacyjnych: ICD-10 (International Classification of Diseases) stworzonym przez Światową Organizację Zdrowia (World Health Organization) oraz w DSM-IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Trudność w diagnozowaniu autyzmu polega na tym, że natężenie zaburzonych cech lub poszczególne objawy są niezwykle zróżnicowane.
„Autyzm wczesnodziecięcy to zespół poważnych zaburzeń rozwoju dziecka, manifestujących się do trzydziestego miesiąca życia, związany z wrodzonymi dysfunkcjami układu nerwowego.” (Joanna Kruk – Lasocka, 1999, s.7) Naukowcy zgodni są też, z możliwością uwarunkowania genetycznego autyzmu, bowiem syndrom ten pojawia się cztery razy częściej u chłopców niż u dziewczynek. Według DSM-IV autyzm ujawnia się u 2-5/10 000 urodzeń i w większości, około 70 % dzieci, z tym zaburzeniem jest niepełnosprawnych intelektualnie.
Obserwując objawy autyzmu widać, że stałym ich elementem jest wyolbrzymiona podatność na przeciążenie ośrodkowego układu nerwowego, a zwłaszcza niezdolność do zintegrowanego spostrzegania za pośrednictwem więcej niż jednego zmysłu oraz czynności kierowanej emocjami innymi niż niepokój/ukojenie. Brak integracji multimodalnej i emocjonalnej skutkuje w niezdolności do abstrakcji, a także zamyka drogę rozwoju mechanizmów przywiązania. Upośledzenie wyższych form aktywności psychicznej powoduje, że odhamowaniu ulegają mechanizmy atawistyczne i regresyjne. (Hanna Olechnowicz, 2004 s. 77)
ZABURZENIA AUTYSTYCZNE
1. JAKOŚCIOWE ZABURZENIA INTERAKCJI SPOŁECZNYCH MANIFESTOWANE PRZEZ:
- znaczne zaburzenia w używaniu różnorodnych zachowań niewerbalnych, takich jak kontakt wzrokowy, mimika twarzy , postawa ciała i gestykulacja służąca regulowaniu kontaktów społecznych
- brak rozwoju relacji z rówieśnikami odpowiednich do poziomu rozwojowego
- brak spontanicznego dzielenia się radościami , zainteresowaniami lub osiągnięciami z innymi ludźmi
- brak społecznej lub emocjonalnej wzajemności
2. JAKOŚCIOWE ZABURZENIA W KOMUNIKOWANIU SIĘ, MANIFESTOWANE PRZEZ
- opóźnienie lub całkowity brak rozwoju języka mówionego
- zaburzona zdolność do inicjowania lub podtrzymywania konwersacji z innymi
- stereotypowe i powtarzające się użycie języka lub język synkratyczny
· - brak zróżnicowanych i spontanicznych zabaw w udawanie lub zabaw w naśladowanie społeczne odpowiednich do poziomu rozwojowego
3. OGRANICZONE I POWTARZAJĄCE SIĘ STEREOTYPOWE WZORCE ZACHOWAŃ, ZAINTERESOWAŃI AKTYWNOŚCI MANIFESTOWANE PRZEZ
- przywiązanie do jednego lub więcej stereotypowych i ograniczonych wzorców zainteresowań, które są anormalne ze względu na swe nasilenie i przedmiot
- widoczne, nieelastyczne przywiązanie do specyficznych, niefunkcjonalnych rutyn i rytuałów
- stereotypowe i powtarzające się manieryzmy ruchowe
- uporczywe zaabsorbowanie fragmentami przedmiotów
Badacze nie potrafią wytłumaczyć, jakie są mechanizmy powstawania zaburzeń, ani też, dlaczego i w jaki sposób autyzm utrzymuje się i ewaluuje. „Dlatego też , uważa się, że do rozwoju autyzmu, podobnie, jak wielu zaburzeń psychicznych, może dochodzić w wyniku współdziałania kilku uwarunkowań, zarówno biologicznych, jak i pozabiologicznych” (Agnieszka Słopień, 2001, s. 6) W związku z tym nie istnieje profilaktyka dla tego zaburzenia, nie istnieje też lekarstwo na autyzm. Lekarze nie potrafią stwierdzić autyzmu w wyniku badań medycznych, jest to możliwe tylko dzięki wnikliwej obserwacji dziecka i szczegółowemu wywiadowi psychologicznemu.
Ludzie z autyzmem to bardzo niejednorodna grupa diagnostyczna, którą jednak łączą zaburzone cechy z trzech obszarów funkcjonowania. Pierwszy obszar to interakcje społeczne, drugi komunikowanie się a trzeci to zachowania, aktywności i zainteresowania.
Tak też przedstawiany jest autyzm w systemach kwalifikacyjnych: ICD-10 (International Classification of Diseases) stworzonym przez Światową Organizację Zdrowia (World Health Organization) oraz w DSM-IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Trudność w diagnozowaniu autyzmu polega na tym, że natężenie zaburzonych cech lub poszczególne objawy są niezwykle zróżnicowane.
„Autyzm wczesnodziecięcy to zespół poważnych zaburzeń rozwoju dziecka, manifestujących się do trzydziestego miesiąca życia, związany z wrodzonymi dysfunkcjami układu nerwowego.” (Joanna Kruk – Lasocka, 1999, s.7) Naukowcy zgodni są też, z możliwością uwarunkowania genetycznego autyzmu, bowiem syndrom ten pojawia się cztery razy częściej u chłopców niż u dziewczynek. Według DSM-IV autyzm ujawnia się u 2-5/10 000 urodzeń i w większości, około 70 % dzieci, z tym zaburzeniem jest niepełnosprawnych intelektualnie.
Obserwując objawy autyzmu widać, że stałym ich elementem jest wyolbrzymiona podatność na przeciążenie ośrodkowego układu nerwowego, a zwłaszcza niezdolność do zintegrowanego spostrzegania za pośrednictwem więcej niż jednego zmysłu oraz czynności kierowanej emocjami innymi niż niepokój/ukojenie. Brak integracji multimodalnej i emocjonalnej skutkuje w niezdolności do abstrakcji, a także zamyka drogę rozwoju mechanizmów przywiązania. Upośledzenie wyższych form aktywności psychicznej powoduje, że odhamowaniu ulegają mechanizmy atawistyczne i regresyjne. (Hanna Olechnowicz, 2004 s. 77)
ZABURZENIA AUTYSTYCZNE
1. JAKOŚCIOWE ZABURZENIA INTERAKCJI SPOŁECZNYCH MANIFESTOWANE PRZEZ:
- znaczne zaburzenia w używaniu różnorodnych zachowań niewerbalnych, takich jak kontakt wzrokowy, mimika twarzy , postawa ciała i gestykulacja służąca regulowaniu kontaktów społecznych
- brak rozwoju relacji z rówieśnikami odpowiednich do poziomu rozwojowego
- brak spontanicznego dzielenia się radościami , zainteresowaniami lub osiągnięciami z innymi ludźmi
- brak społecznej lub emocjonalnej wzajemności
2. JAKOŚCIOWE ZABURZENIA W KOMUNIKOWANIU SIĘ, MANIFESTOWANE PRZEZ
- opóźnienie lub całkowity brak rozwoju języka mówionego
- zaburzona zdolność do inicjowania lub podtrzymywania konwersacji z innymi
- stereotypowe i powtarzające się użycie języka lub język synkratyczny
· - brak zróżnicowanych i spontanicznych zabaw w udawanie lub zabaw w naśladowanie społeczne odpowiednich do poziomu rozwojowego
3. OGRANICZONE I POWTARZAJĄCE SIĘ STEREOTYPOWE WZORCE ZACHOWAŃ, ZAINTERESOWAŃI AKTYWNOŚCI MANIFESTOWANE PRZEZ
- przywiązanie do jednego lub więcej stereotypowych i ograniczonych wzorców zainteresowań, które są anormalne ze względu na swe nasilenie i przedmiot
- widoczne, nieelastyczne przywiązanie do specyficznych, niefunkcjonalnych rutyn i rytuałów
- stereotypowe i powtarzające się manieryzmy ruchowe
- uporczywe zaabsorbowanie fragmentami przedmiotów