Przedszkole terapeutyczne Częstochowa
W naszej placówce wykorzystujemy różnorodne metody pracy z dzieckiem. Terapia dobierana jest indywidualnie pod kątem potrzeb dziecka. Punktem wyjścia jest wywiad z rodzicami, obserwacja dziecka, konsultacje zespołu nauczycieli, terapeutów i psychologa. Wykorzystujemy następuje formy terapii:
1. Niedyrektywne formy terapii Głównym celem terapii jest nawiązanie kontaktu z dzieckiem. Stwarzamy atmosferę akceptacji i zaufania. Dajemy dziecku swobodę wyrażania siebie. W pełni szanujemy indywidualność dziecka, jego uczucia i opinie, akceptujemy je takim, jakie jest. Podążamy za dzieckiem, naśladujemy jego zabawę i włączamy się w nią. Wprowadzamy nowe formy aktywności pod warunkiem, że są one przez dziecko zaakceptowane. Jesteśmy partnerami dziecka w zabawie, dajemy mu do zrozumienia, że ono także ma wpływ na otoczenie, może je kontrolować, jest sprawcą działania dorosłego. Tego typu terapia obniża u dziecka poczucie lęku, sprawia, że świat wokół jest znajomy łatwy do przewidzenia.
2. Terapia zaburzeń sensorycznych Terapię tę wkomponowujemy w całość pomocy dziecku, zwłaszcza gdy przejawia ono wszelkiego rodzaje zaburzenia w funkcjonowaniu zmysłów. Naszym celem jest zwiększenie tolerancji dziecka na bodźce pochodzące z zewnątrz. Proponujemy ćwiczenia, które zmniejszają nadwrażliwość dotykową, wzrokową, słuchową, węchową, gdy dziecko źle reaguje na dotyk, unika jaskrawych barw, świecących przedmiotów, boi się niektórych dźwięków, odgłosów, niechętnie przyjmuje nowe smaki, gwałtownie reaguje na intensywniejsze zapachy, Stymulujemy, jeśli dziecko ma zmniejszoną wrażliwość na bodźce dotykowe, co może objawiać się autoagresją. Gdy dziecko wpatruje się w intensywne światło, migoczące przedmioty, lubi hałas, interesują go przedmioty, które wydają głośne dźwięki należy stymulować zmysły wzroku, słuchu. Dobre rezultaty przy nadwrażliwości lub niedowrażliwości słuchowej daje stosowanie programu Alfreda Tomatisa. Oddziałujemy także na zmysł równowagi. Jej zaburzenie sprawia, że dziecko niechętnie się porusza lub przemieszcza się w specyficzny sposób. W stymulacji można korzystać z pracowni Integracji Sensorycznej.
3. Terapia poprzez kontakt ze zwierzętami Hipoterapia i dogoterapia dają pozytywne efekty. Zwierzę jest terapeutą, które bezwarunkowo akceptuje dziecko. Spokój i przewidywalność zachowania zwierzęcia daje dziecku poczucie bezpieczeństwa.
4. Elementy metody dobrego startu Dzięki tej metodzie angażujemy równocześnie psychikę i motorykę. Usprawniamy funkcje słuchowe, wzrokowe, dotykowo – kinestetyczno – ruchowe, wzmacniamy ich integrację. Dzięki ćwiczeniom, które wielostronnie oddziaływają na dziecko, wymagają włączenia wielu zmysłów i ruchu przyczyniamy się do wzrostu sprawności motorycznej , polepszeniu funkcji poznawczych, orientacji w schemacie ciała, koncentracji uwagi, pamięci.
5. Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne Ruch jest elementem, który pomaga nam we wspomaganiu psychoruchowego rozwoju dziecka. Do zajęć wprowadzamy ćwiczenia pomagające w poznaniu schematu własnego ciała, zdobyciu pewności siebie i pozbyciu się lęku w kontakcie z innymi ludźmi. Ćwiczenia są różnorodne, można je wykonywać w parze dziecko – terapeuta, ale również zaangażować grupę rówieśniczą i rodziców. Jest to cenna metoda, która pomaga nam nawiązać i utrzymać kontakt z dzieckiem, ograniczyć lęk dziecka pojawiający się podczas kontaktów z innymi ludźmi.
6. Terapia behawioralna Wprowadzenie elementów terapii behawioralnej pomaga nam w zwiększeniu ilości zachowań, które są deficytowe, które kształtują codzienne, samodzielne funkcjonowanie. Dbamy o to by dziecko koncentrowało uwagę, wykonywało proste polecenia, naśladowało, dopasowywało rzeczy do wzoru. Istotne miejsce zajmują ćwiczenia mające na celu rozwój mowy czynnej. Jeśli dziecko nie rozwinęło mowy, wprowadzamy piktogramy. Zależy nam także na rozwinięciu umiejętności społecznych a także samodzielnej, twórczej zabawy. Prawidłowe reakcje dziecka są nagradzane. Kolejnym celem terapii behawioralnej jest redukowanie niepożądanych zachowań takich jak: agresja, autoagresja, napady złości, zachowania autostymulacyjne. Staramy się je wygaszać, unikać zachowań, które mogłyby być dla dziecka wzmocnieniem, odseparowujemy dziecko, jeśli jest to konieczne lub nakłaniamy dziecko, by naprawiło szkodę, jeśli taką wyrządziło. Najważniejszą częścią jest generalizacja efektów terapii. Sprawienie, że dziecko będzie prezentować pożądane zachowania nie tylko w szkole w obecności terapeutów. Ważne jest także utrzymanie efektów terapii.
(L. Bobkowicz – Lewartowska „Autyzm dziecięcy zagadnienia diagnozy i terapii”)
1. Niedyrektywne formy terapii Głównym celem terapii jest nawiązanie kontaktu z dzieckiem. Stwarzamy atmosferę akceptacji i zaufania. Dajemy dziecku swobodę wyrażania siebie. W pełni szanujemy indywidualność dziecka, jego uczucia i opinie, akceptujemy je takim, jakie jest. Podążamy za dzieckiem, naśladujemy jego zabawę i włączamy się w nią. Wprowadzamy nowe formy aktywności pod warunkiem, że są one przez dziecko zaakceptowane. Jesteśmy partnerami dziecka w zabawie, dajemy mu do zrozumienia, że ono także ma wpływ na otoczenie, może je kontrolować, jest sprawcą działania dorosłego. Tego typu terapia obniża u dziecka poczucie lęku, sprawia, że świat wokół jest znajomy łatwy do przewidzenia.
2. Terapia zaburzeń sensorycznych Terapię tę wkomponowujemy w całość pomocy dziecku, zwłaszcza gdy przejawia ono wszelkiego rodzaje zaburzenia w funkcjonowaniu zmysłów. Naszym celem jest zwiększenie tolerancji dziecka na bodźce pochodzące z zewnątrz. Proponujemy ćwiczenia, które zmniejszają nadwrażliwość dotykową, wzrokową, słuchową, węchową, gdy dziecko źle reaguje na dotyk, unika jaskrawych barw, świecących przedmiotów, boi się niektórych dźwięków, odgłosów, niechętnie przyjmuje nowe smaki, gwałtownie reaguje na intensywniejsze zapachy, Stymulujemy, jeśli dziecko ma zmniejszoną wrażliwość na bodźce dotykowe, co może objawiać się autoagresją. Gdy dziecko wpatruje się w intensywne światło, migoczące przedmioty, lubi hałas, interesują go przedmioty, które wydają głośne dźwięki należy stymulować zmysły wzroku, słuchu. Dobre rezultaty przy nadwrażliwości lub niedowrażliwości słuchowej daje stosowanie programu Alfreda Tomatisa. Oddziałujemy także na zmysł równowagi. Jej zaburzenie sprawia, że dziecko niechętnie się porusza lub przemieszcza się w specyficzny sposób. W stymulacji można korzystać z pracowni Integracji Sensorycznej.
3. Terapia poprzez kontakt ze zwierzętami Hipoterapia i dogoterapia dają pozytywne efekty. Zwierzę jest terapeutą, które bezwarunkowo akceptuje dziecko. Spokój i przewidywalność zachowania zwierzęcia daje dziecku poczucie bezpieczeństwa.
4. Elementy metody dobrego startu Dzięki tej metodzie angażujemy równocześnie psychikę i motorykę. Usprawniamy funkcje słuchowe, wzrokowe, dotykowo – kinestetyczno – ruchowe, wzmacniamy ich integrację. Dzięki ćwiczeniom, które wielostronnie oddziaływają na dziecko, wymagają włączenia wielu zmysłów i ruchu przyczyniamy się do wzrostu sprawności motorycznej , polepszeniu funkcji poznawczych, orientacji w schemacie ciała, koncentracji uwagi, pamięci.
5. Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne Ruch jest elementem, który pomaga nam we wspomaganiu psychoruchowego rozwoju dziecka. Do zajęć wprowadzamy ćwiczenia pomagające w poznaniu schematu własnego ciała, zdobyciu pewności siebie i pozbyciu się lęku w kontakcie z innymi ludźmi. Ćwiczenia są różnorodne, można je wykonywać w parze dziecko – terapeuta, ale również zaangażować grupę rówieśniczą i rodziców. Jest to cenna metoda, która pomaga nam nawiązać i utrzymać kontakt z dzieckiem, ograniczyć lęk dziecka pojawiający się podczas kontaktów z innymi ludźmi.
6. Terapia behawioralna Wprowadzenie elementów terapii behawioralnej pomaga nam w zwiększeniu ilości zachowań, które są deficytowe, które kształtują codzienne, samodzielne funkcjonowanie. Dbamy o to by dziecko koncentrowało uwagę, wykonywało proste polecenia, naśladowało, dopasowywało rzeczy do wzoru. Istotne miejsce zajmują ćwiczenia mające na celu rozwój mowy czynnej. Jeśli dziecko nie rozwinęło mowy, wprowadzamy piktogramy. Zależy nam także na rozwinięciu umiejętności społecznych a także samodzielnej, twórczej zabawy. Prawidłowe reakcje dziecka są nagradzane. Kolejnym celem terapii behawioralnej jest redukowanie niepożądanych zachowań takich jak: agresja, autoagresja, napady złości, zachowania autostymulacyjne. Staramy się je wygaszać, unikać zachowań, które mogłyby być dla dziecka wzmocnieniem, odseparowujemy dziecko, jeśli jest to konieczne lub nakłaniamy dziecko, by naprawiło szkodę, jeśli taką wyrządziło. Najważniejszą częścią jest generalizacja efektów terapii. Sprawienie, że dziecko będzie prezentować pożądane zachowania nie tylko w szkole w obecności terapeutów. Ważne jest także utrzymanie efektów terapii.
(L. Bobkowicz – Lewartowska „Autyzm dziecięcy zagadnienia diagnozy i terapii”)